De emoties van de afscheidsfotograaf

Enige maanden geleden heb ik de uitvaart van een bekende van mij mogen vastleggen.

Een man die ik via mijn bestuursfunctie van de CVA-vereniging heb leren kennen. 

Vanaf dag 1 hadden wij een klik met elkaar en hadden we leuke en goede gesprekken samen. Je komt bij elkaar op visite, gaat met z’n vieren uit eten, zijn een weekeind op stap geweest dus een goede kennis mocht ik hem wel noemen. Hij kreeg begin dit jaar de diagnose longkanker en zijn vrouw hield me op de hoogte van het wel en wee. Ik had het toen druk met van alles en nog wat en een ziekenbezoek werd door mij voor uitgeschoven………te lang dus want opeens kwam het bericht dat het erg slecht met hem ging, en kort daarna het bericht dat ie overleden was. Ik wilde per se naar de uitvaart en zijn vrouw vroeg me of ik een aantal foto’s wilde maken.

Natuurlijk wilde ik dat en het was voor mij ook gelijk de uitdaging hoe ik om zou kunnen gaan met mijn emoties als een bekende het onderwerp van je foto’s is. Er was natuurlijk een groot verdriet. De man is kwestie was nog niet oud, half 60. Vrouw, kinderen, kleinkinderen die een lieve zorgzame en joviale man, vader en opa moeten missen.

 

Het was een bijzondere uitvaart, zijn jongste zoon is DJ en draaide een aantal nummers voor zijn vader. Wat is dat mooi om te kunnen doen……..muziek maken voor je allergrootste fan. Een paar keer kwamen de emoties ophoog bij me, maar hierdoor was ik juist erg blij dat ik daar was met een ‘taak’. Een ‘taak’ die je naar je beste weten en kunnen wil uitvoeren om zo mooie foto’s af te leveren voor zijn nabestaanden.

Ik weet nu dat ik het kan, en ik hoop dat ik zijn nabestaanden een heel klein beetje extra troost heb kunnen geven door de foto’s,  tijdens de verwerking van iets wat zo  pijnlijk en intens verdrietig is.

Dit bericht is geplaatst in Blog met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *