Zomaar een mooi dorp in de provincie Utrecht

 

We leven in een wereld die steeds meer om onszelf draait.
Ikke, ikke, ikke en als ìk maar meer heb dan mijn medemens.
Een wereld waar je zo maar dagen, weken, maanden levenloos in huis kan liggen voordat iemand je mist.
Een wereld waar we onze schouders ophalen voor het leed/verdriet/pijn van een ander.

En net als je je de moed op wilt geven en denkt  ‘ik ga er maar in mee want ik kan er toch niets aan veranderen’.
Word je gevraagd voor een afscheidsreportage in een dorpje in de provincie Utrecht.
Een jonge vrouw van 56 jaar, veel te jong uit het leven genomen.
Een man en 3 kinderen die niet weten wat ze zonder haar moeten.

Dan word je getroffen door het beeld wat je ziet in de straat…..en voordat je begint met je ‘werk’ om een afscheidsreportage te maken, pink je een traantje weg en ben je blij dat er toch nog mensen zijn die wèl van hun medemens houden. Wel meeleven. Ook verdriet hebben wat er in je omgeving gebeurt!

 

Mede hierom vind ik dit werk zo ontzettend waardevol!

Dit bericht is geplaatst in Blog met de tags , , , . Bookmark de permalink.